Ογδόντα πέντε χρόνια μετά…

Μπορεί να μοιάζει πως έπιασαν τόπο οι προσευχές, αν τις έκαναν ποτέ εκείνοι οι τρεις άντρες, μετά που τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, ή μετά που απόφαγαν κι έμεινε ο καθένας μοναχός του… Μπορεί και να μην τις έκαναν και καθόλου, ποιος ξέρει…
Εμένα πάντως μου φαίνεται μερικές φορές, πως είτε δεν την έκαναν ποτέ την προσευχή, είτε δεν έπιασε. Καλά, αφού εδώ είναι οι καινούργιες πατρίδες, στη θέση τους… δε χάθηκαν!.. θα πει κανείς… Εδώ είναι θα πω κι εγώ, καινούργιας πατρίδας γέννημα είμαι, αλλά πατρίδες είναι κι οι άνθρωποι που ξέρουν τις ρίζες τους, που ξέρουν πως πορεύτηκαν οι πρόγονοί τους, δεν είναι μόνο οι τόποι… και φοβάμαι πως οι άνθρωποι πήραν να χάνονται…
Σκέφτομαι καμμιά φορά τους παλιοελλαδίτες, έτσι που άκουγα μικρός να τους λένε στον τόπο μου· έχουν τα χωριά τους, ας είναι και κάμποσα ρημαγμένα απ την εγκατάλειψη, μια γιαγιά μπορεί να στέκεται εκεί να πει μια ιστορία, αλλά άμα λείψει κι αυτή, κάποιο μνήμα θα φανεί μέσα απ χορτάρια. Εκεί είναι η συνέχεια, όποιος νοιάζεται τη βρίσκει.
Για μας όμως τους άλλους είναι αλλιώς. Οι παλιές πατρίδες δεν χάθηκαν απ τους ξεριζωμούς, γιατί οι πατρίδες εκτός από τόποι, είναι κι οι άνθρωποί τους κι η ιστορία τους· κι οι άνθρωποι εκείνοι, παππούδες και προπαππούδες, τις έσερναν τις παλιές πατρίδες μέσα τους, αυτοί ήταν η συνέχεια· από κει και πέρα μέλλει σε μας που ερχόμαστε μετά, να μη τη χάσουμε τη συνέχεια κι αυτό είναι το δύσκολο, γιατί εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια των προσφύγων, δεν έχουμε τίποτα να μας θυμίσει τη ρίζα μας, οι τάφοι των παλιών είναι αλλού, σε χωριά που τώρα πιά δε μιλάν τη λαλιά μας…
…………………………..