Απόσπασμα απ το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά "Η Μαρία των Μογγόλων"

.... Η Κωνσταντινουπολίτικη ενδοχώρα, terra incognita και απαγορευμένη (αυστηρώς επιτηρούμενη στρατιωτική ζώνη και για τις τρεις όμορες χώρες, που μοιράστηκαν τη διαμελισμένη Θράκη), με είχε "ολοσχερώς" ρουφήξει.Παραλίγο να με ρουφήξει και η πηχτή θρακική λάσπη, σ αυτές τις μαύρες και τόσο εύφορες και τόσο άδενδρες πεδιάδες, που τις αγάπησα μ όλη μου την ψυχή...
...Ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω την αιτία γιά την οποία η Θράκη άσκησε τέτοια γοητεία πάνω μου εκείνη την εποχή.Αναρωτιέμαι γιατί λάτρεψα τα απέραντα πεδινά της, που εκμηδενίζουν τις γραμμές των οριζόντων και καταργούν την τρίτη διάσταση.Τι ήταν αυτό που με γοήτευε στον άχρωμο ουρανό που πλακώνει την υγρή γη της.Σ αυτές τις δυσδιάκριτες ασπρουλιάρικες ακτές, όπου σβήνουν τα μεγάλα κύματα, και στις μουντές ακροποταμιές, όπου όλα συμβαίνουν ψιθυριστά, ανεπαισθήτως, αισθανόμουν την έλξη του μυστηρίου και την απελπισία της υγρασίας, που σου διαλύει συστηματικά τον οργανισμό.Κι εγώ πάντα γύριζα σ αυτά τα αργόσυρτα τοπία, τα σταματημένα κάπου ανάμεσα στον βυζαντινό και τον οθωμανικό χρόνο.....
.... Νιώθω ακόμα στο μεδούλι της ύπαρξής μου την καχυποψία της θρακικής κοινωνίας, όπως και την υγρασία των δασών της Ροδόπης....