Απ το βιβλίο της ΣΑΜΠΑ ΑΛΤΙΝΣΑΙ "Κρήτη μου"

Πήγε στην Τζεμιλέ. Έχωσε στο χώμα κάνα δυό κλαδιά δενδρολίβανο."Ας μείνει αυτό τουλάχιστον, αφού εγώ δε θα 'μαι πιά εδώ Τζεμιλέ.Κάθισε και της έπιασε την κουβέντα.
"Μη μου θυμώσεις που δεν θα έρχομαι, ναι; Έβγαλαν διαταγή. Κανείς δεν μπορεί να μείνει.Θα νιώθεις μόνη, μήπως δεν το ξέρω.Σ' τ' ορκίζομαι, είναι πολύ άσχημο να φεύγεις.Τέτοιο φόβο έχω, που τρέμω μέχρι τα κόκαλά μου.Ναμπορούσα... μα δεν μπορώ.Μη λυπάσαι που θα λείπω, σε ικετεύω.Καν' τα μου χαλάλι όλα, να μη φύγω έρημος και μόνος.Κάνε μου χαλάλι, ν αγιάσει η ψυχή σου, δεν αντέχω να περιμένω ως την άλλη ζωή".
Πριν φύγει απ το μνήμα, χάιδεψε την πέτρα και μετά γύριζε συχνά πυκνά το κεφάλι, και το κοίταζε.